Closer / Εξ επαφής (2004)

Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ήταν που ο Mike Nichols ασχολήθηκε για πρώτη φορά με την μεταφορά θεάτρου στην οθόνη, με το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» και το 1968 ήταν η χρονιά που καταξιώθηκε σαν σκηνοθέτης με τον επιτυχημένο, πλην εν μέρει ξεπερασμένο σήμερα «Πρωτάρη». Είναι φανερή η μαεστρία του Nichols στο πώς καταφέρνει να δημιουργεί μακρόσυρτες διαλογικές σκηνές και να τις καθιστά πραγματικά καθηλωτικές, υποθάλποντας αριστουργηματική συναισθηματική ένταση. Ακριβώς αυτό είναι το ατού του «Closer», μίας ακόμη θεατρικής μεταφοράς, η οποία ξεδιπλώνει την ιστορία της και, εν ολίγοις, σε κερδίζει, εν μέσω των διαλόγων της. Σαν δομή, υιοθετεί ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον μοτίβο κατά το οποίο η κάθε (μακροσκελής) σκηνή έχει σχεδόν πάντα χρονική διαφορά ετών με την προηγούμενή της κι έτσι διατηρεί την ένταση αμείωτη, αφηγούμενη τις σχέσεις –και εστιάζοντας βασικά στη διάλυσή τους- ενός ερωτικού τετραγώνου.

Με τέσσερις εξαιρετικούς πρωταγωνιστές να μην φοβούνται να τσαλακώσουν την εικόνα τους (αντιπαθέστατος φαντάζει ο ερμηνευτικά δυνατότερος της τετράδας Clive Owen), ο Nichols υφαίνει έναν αριστοτεχνικό προβληματισμό πάνω στα προσωπεία των ανθρώπινων σχέσεων. Πάνω στο κατά πόσον επιζητούμε την ειλικρίνεια, αλλά πόσο έχουμε ανάγκη, τελικά, το ψέμα και πόσο εύκολα παραδινόμαστε σε αυτό. Με μοναδικό –πλην μεγάλο- μειονέκτημα την κατ’ εμέ επιτηδευμένη κατάληξη της σχέσης των Natalie Portman και Jude Law, αλλά και με ένα κλείσιμο που εύκολα χαράζεται στη μνήμη του θεατή, το «Closer» συστήνεται ανεπιφύλακτα για τον σκληρό ρεαλισμό του, τους στιβαρούς προβληματισμούς του και τον τρόπο που αδιάκριτα κοιτά τον θεατή στα μάτια… 

Βαθμολογία: 3.5/5