Μπορεί
το στόρι του τρίτου «Hangover» να μην περιέχει κάποιο… hangover,
ευτυχώς όμως δεν αποτελεί ένα ακόμη copy-paste εκείνου της πρώτης ταινίας. Η θέαση του κλεισίματος
της τριλογίας λοιπόν έχει κάποιο ενδιαφέρον, μιας και τουλάχιστον δεν βλέπεις
την ίδια ταινία για τρίτη φορά. Διακρίνονται μάλιστα και ορισμένες απρόσμενες σεναριακές
ιδέες που αποτρέπουν την (πολλή) προβλεψιμότητα, πράγμα σίγουρα ευχάριστο. Έλα
όμως που τα όποια ευρήματα αφορούν αποκλειστικά την πλοκή και καθόλου την
κωμωδία…
Το
πρόβλημα της ταινίας βασικά είναι ένα και έγκειται σε μια σοβαρή έλλειψη: του
χιούμορ! Μπορεί η σεναριακή δομή να διαφοροποιείται, μα το γενικότερο θέμα ήταν
ήδη εξαντλημένο από το «part 2», με αποτέλεσμα
η κωμική έμπνευση εδώ να είναι ακόμα πιο περιορισμένη έως ανύπαρκτη και η
αμηχανία ακατάπαυστα αισθητή. Θα γελάσετε μόνο από εύκολα και δοκιμασμένα
αστεία, ενώ κάποιο ευρηματικό γκαγκ φαντάζει μονίμως «φυλαγμένο» για αργότερα…
Ρέποντας
μάλλον προς την κωμική περιπέτεια παρά την καθαρή κωμωδία, το τρίτο «Hangover» ισορροπεί άγαρμπα ανάμεσα στους κωμικούς
και τους περιπετειώδεις ρυθμούς του, με τους τελευταίους να λειτουργούν εις
βάρος των πρώτων. Ο Γαλιφιανάκης είναι πρωταγωνιστής και η υπόλοιπη παρέα
διακοσμητική (ασχέτως που προσωπικά βρίσκω τον Ed
Helms απολαυστικότατο) και η αίσθηση που σου
αφήνει το τέλος αυτού του «επικού φινάλε» της τριλογίας αποδεικνύεται
χλιαρότατη.
Βαθμολογία: 1.5/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου