Η τελευταία ταινία που έκανε ο Claude Miller πριν πεθάνει στα
μέσα της προηγούμενης χρονιάς, αποτελεί τη δεύτερη κινηματογραφική διασκευή του
ομότιτλου μυθιστορήματος του Francois Mauriac. Δυστυχώς όμως, μάλλον προβλέπεται να
περάσει απαρατήρητη. Η σκηνοθεσία του Miller προσδίδει πράγματι
στο φιλμ μια κλασική χροιά, όπως απαιτεί το πρωτότυπο υλικό, γεγονός όμως που
δεν ξεπερνά εντέλει τα πλαίσια της ψευδαίσθησης. Ο Γάλλος σκηνοθέτης επιτυγχάνει
ένα αισθητικά άψογο αποτέλεσμα, δημιουργώντας εύστοχη ατμόσφαιρα εποχής και
χρησιμοποιώντας με προσοχή τα λίγα μουσικά ακούσματα που διαθέτει, όμως ο
τρόπος που χειρίζεται το ίδιο το φιλμ και τους χαρακτήρες του είναι υπερβολικά
ψυχρός για να καταφέρει κάποιο επίτευγμα επί της ουσίας. Η μόνιμη μελαγχολία
καταλήγει μονότονη, «βαραίνει» το φιλμ και καθιστά κουραστικά τα εκατόν δέκα
λεπτά του με τους χαρακτήρες να αδυνατούν να τα υποστηρίξουν καθώς κρύβουν έναν
πολύ πλουσιότερο εσωτερικό κόσμο από αυτόν που έχουμε τη δυνατότητα να
καταλάβουμε.
Όλη
αυτή η αίσθηση αντικατοπτρίζεται και στην ερμηνεία της Audrey
Tautou, η οποία, αν έβλεπε κανείς μόνο ένα απόσπασμα του
φιλμ, θα έδινε την εντύπωση μιας αληθινά καλής στιγμής στην καριέρα της πάλαι
ποτέ Amelie. Στο σύνολο της ταινίας όμως η ερμηνεία της φαντάζει
καθαρά μονότονη και σχεδόν ρηχή, κατορθώνοντας σπάνια να αποτυπώσει το βάθος
που αναλογεί στο χαρακτήρα της, κάτι για το οποίο, βέβαια, ευθύνονται
πιθανότατα εξίσου σενάριο και σκηνοθεσία.
Βαθμολογία: 2/5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου