Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016

Blair Witch / Blair Witch: Η επιστροφή (2016)

Το «Blair Witch Project» ήταν το φιλμ που εν έτει 1999 διέδωσε ευρέως την ιδέα του found-footage,  αυτήν που μιάμιση δεκαετία αργότερα θα κατέληγε σε ένα από τα πιο κορεσμένα σύγχρονα κινηματογραφικά είδη. Η θρυλική επιτυχία του οφειλόταν στον υποδειγματικό ρεαλισμό του, βασισμένο σε ένα πάναπλο, «χειροποίητο» low-budget filmmaking και στον αυτοσχεδιασμό των ηθοποιών του. Το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του, κατά τ` άλλα, εντοπιζόταν στην αδιαφορία του για σαφείς απαντήσεις και το, συνεπώς, ελεύθερο των ερμηνειών. Τίποτα δεν μας διαβεβαίωνε ότι η μάγισσα του Μπλερ υπήρχε στ` αλήθεια και πάνω σε αυτήν τη λογική πάτησε και το πρώτο σίκουελ του φιλμ ένα χρόνο μετά, αποποιούμενο μάλιστα το κόνσεπτ του found-footage -οι στουντιακές παρεμβάσεις όμως το οδήγησαν τελικώς στην εμπορική και καλλιτεχνική αποτυχία παρά τις ενδιαφέρουσες προθέσεις του σκηνοθέτη Joe Berlinger. Τώρα, οι Adam Wingard και Simon Barrett του «Youre next» δημιουργούν ένα δεύτερο σίκουελ στο ιστορικό πια φιλμ, και η μόνη απορία που αφήνουν άλυτη μετά το πέρας της θέασης είναι «γιατί;».

Τι είναι αυτό που έχει να προσθέσει το νέο «Blair Witch» στη μυθολογία της σειράς, στην πάλαι ποτέ σοκαριστική αίσθηση ωμού ρεαλισμού, τη φιλοσοφία του αθέατου και γι` αυτό διφορούμενου τρόμου και, τέλος, σε ένα είδος που μοιάζει εδώ και καιρό να έχει εξαντλήσει κάθε πιθανή δυνατότητα εξέλιξης; Δυστυχώς, τίποτα. Πρόκειται για μια found-footage ταινία του σωρού για μια μεταφυσική οντότητα που ξεκληρίζει μια παρέα νέων χαμένων στο δάσος. Αυτό και τίποτα -μα τίποτα- παραπάνω. Οι χαρακτήρες κάνουν εκείνους του ορίτζιναλ να φαντάζουν πρότυπα ανάπτυξης χαρακτήρων, σεναριακές ιδέες μένουν ημιτελείς και τα πιο φτηνά κι ανούσια jump-scares οργιάζουν. Ο ρεαλισμός φαντάζει τόσο ατόφιος όσο σε έναν αγώνα σμακ ντάουν, με το υψηλότερο επίπεδο παραγωγής να τον λαβώνει αντί να συμβάλλει θετικά σε κάτι. Το ίδιο το found-footage μάλιστα αυτοαναιρείται καθώς όλοι οι χαρακτήρες έχουν από μία κάμερα (!), προσφέροντας υπερβολικά πολλές γωνίες λήψης για μια ταινία που φιλοδοξεί να σε τοποθετήσει πλάι στους ήρωές της -και που παρόλα αυτά καταφέρνει να διαθέτει σκηνές όπου δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται.

Πάνω απ’ όλα όμως, η όποια υπαινικτικότητα του ορίτζιναλ έχει απορριφθεί πλήρως, με την ίδια τη μάγισσα να κάνει την ανέμπνευστη εμφάνισή της για ένα δευτερόλεπτο που αρκεί για να γκρεμίσει ολόκληρη την κινηματογραφική δυναμική της εμπιστοσύνης στη φαντασία του θεατή. Κι είναι κρίμα, διότι το φιλμ προέρχεται από δύο (συνεργάτες) δημιουργούς που κατά τ` άλλα κάνουν σινεμά με αυτογνωσία. Μοναδικό τους ελαφρυντικό ένα ομολογουμένως γεμάτο ένταση φινάλε που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις στ` αλήθεια άβολα. Μέχρι να καταλήξει ξανά, εντέλει, σε ένα ηχηρό τίποτα.

Βαθμολογία: 1/5

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου